GŁAZ - Schalenstein w Löcknitz

Idąc ścieżką wokół jeziora w Löcknitz dojdziemy do drogowskazu z napisem "Schalenstein 30 m" i 30 metrów dalej, w lesie znajduje się głaz, który ledwo wystaje z ziemi. Jest to granit przyniesiony z lodowcem. Przez wiele wieków działały na niego siły przyrody, szczególnie wilgoć i mróz, które powodowały naturalne procesy wietrzenia.

Schalenstein, Löcknitz, fot. 7.06.2016, SNW

nad jeziorem w Löcknitz, fot. 2.05.2016, SNW

naprzeciwko drogowskazu jest miejsce odpoczynku, nie radzimy tu siadać, między nogami stołu jest mrowisko, fot. 2.05.2016, SNW

Schalenstein, Löcknitz, drewniana tablica jest mocno zagloniona i próżno na niej szukać jakichkolwiek informacji, fot. 7.06.2016, SNW

głaz nad jeziorem w Löcknitz, fot. 7.06.2016, SNW

Schalenstein, Löcknitz, fot. 7.06.2016, SNW

Granit jest najpospolitszą skałą magmową na świecie. Zależnie od minerałów, które się w nim znajdują, różnie wietrzeje . Może być wysmagany wiatrem - gładki, albo w formie skałek lub kaszy. Niektóre wietrzeją tworzą kociołki wietrzeniowe, zwane dawniej misami ofiarnymi. "Schale" w nazwie głazu w Löcknitz po niemiecku znaczy "skorupa", ale w najczęstszym tłumaczeniu jest to "miseczka". A więc jest to głaz miseczkowy.

Głazy miseczkowe (Schalensteine) są duże okrągłe lub owalne, częściowo znajdują się w ziemi i z powodu różnic temperatur w sposób naturalny w zagłębieniach zbiera się woda, czasami także w okresach suchych. Miseczkowate zagłębienia wykonane są przez człowieka lub przez naturę (w procesie wietrzenia). Możliwe jest także połączenie obu tych procesów: naturalnie powstałe zagłębienia mogą być pogłębione przez człowieka albo odwrotnie - wyciosane i wygładzone kawałkami skały przez człowieka mogą być naturalnie pogłębione przez rozdrobnienie (erozja), rozpuszczenie (lapiaz) lub przez wietrzenie (tafoni).

Bardzo ciężko jest oszacować wiek samych miseczek, niektóre datowane są na przełom epoki kamienia i brązu. Najstarsze szwajcarskie kamienie miseczkowe datuje się w przybliżeniu na czasy od 8000 do 4500 p.n.e. oraz od 4500 do 1500 p.n.e. Skandynawscy naukowcy są zdania, że większość powstała w epoce brązu i służyła do przechowywania przeróżnych materiałów co nie wyklucza późniejszego ich użycia w charakterze obrzędowym (mogły też służyć do wyznaczania pór roku) lub ofiarnym. Na naturalnych ołtarzach składano ofiary dla bóstw płodności: kwiaty, pożywienie, wonne zioła. W niemieckim języku ludowym nazywane są również: krwawe (Blut-), druidów (Druiden-), ofiarne (Opfer-), diabelskie (Teufels-), wróżek (Feen-) lub czarownic (Hexensteine). Wiele głazów ma swoją legendę, jak np. Głaz w Moryniu.