Wapnica do 1945 roku nosiła nazwę Kalkofen, czyli piec wapienny. Została założona w 1771 roku przez Fryderyka II Wielkiego, ale już w XVI wieku występujące tu warstwy wapienne (Kreidekalke lub Kreidemergel) wykorzystywano do bielenia prania i naturalnego nawożenia pól i ogrodów. Zachowała się pisemna wzmianka z 1578 roku o wypalaniu wapna (Kalkbrennerei). Z królewskich dokumentów wynika, że w celu wydobycia wapna prawo nakazywało wyburzenie domów mieszkalnych. Pod koniec XVIII wieku do Wapnicy przybył kolonista Christian Küster i nabywał "Im kleinen Weiler" na wschodniej części Kalkofen, później posuwał się w głąb miejscowości. Na początku dostał pisemny zakaz wydobycia wapna oraz jego wypalania, ale w 1802 roku zakaz ten zniesiono i Küster rozpoczął działalność wydobywczą. Niektórzy nawet określali to jako działalność rabunkową. W lesie bliżej Trzciągowa (okolice Stengow) do dziś są stawy po tych wyrobiskach. Jego syn Ludwig wybudował dom w Kalkofen, przejął rodzinny interes i intensywnie wydobywał wapno miedzy Kalkofen a Stengow (Trzciagowo), czym znacząco przyczynił się do ukształtowania wsi. Do Kalkofen przyjeżdżało wielu rzemieślników i fachowców by osiedlać się i pracować. Nad jeziorem Wicko Wielkie powstał port z kanałem do którego dochodziła linia kolejowa. Z portu barki i małe jednostki przewoziły wapno m.in. do Szczecina. W 1855 roku Küster sprzedał Kalkgruben - miejsca wydobycia wapna, by zająć się uprawą pól i ogrodnictwem, kilka wyrobisk została jednak w rekach rodziny Küster. Nowym właścicielem Kalkgruben w Kalkofen został Johannes Quistorp.

Potomek rodziny Küster - Carl Ludwig Schleich, lekarz, poeta i malarz, w swojej książce "Lob ich ein" (Oglądać człowieka) napisał: "za wzgórzami w głębi lądu leży ojczyzna mojej matki i nas Schleichów i Küstersów - niezapomniany Kalkofen (Wapnica). Z relacji swych dziadków wspomina: niegdyś była to mała wioska, idylla, plamka na ziemi, która zamieniła się w wielką fabrykę kredy i cementu". W książce "Besonnte Vergangenheit" (Życiowe wspomnienia) opisuje rozkwit Wapnicy i częste odwiedziny u swych dziadków Küster. Wspomina swego dziadka - jako syna zwykłego rolnika i rybaka, który pewnego dnia stał się bardzo bogaty za sprawą odkrycia na swym polu pokładów kredy. Po wykupieniu prawa eksploatacji powstała duża kopalnia, w której pracowało ponad stu robotników. Ludzie zjeżdżali tu "za chlebem" z okolic i dalszych stron i miejscowość zaczęła się szybko rozwijać. Powstawały różne warsztaty. Ważnym wydarzeniem dla Kalkofen i rodziny Küster były odwiedziny cesarza Fryderyka Wilhelma III, który będąc z rodziną w międzyzdrojskim kurorcie zapowiedział się w skromną gościnę i zwiedzenie kopalni kredy. Na tę okoliczność w lubińskim zespole parkowym postawiono pomnik z mosiężnym popiersiem cesarza, którego fundatorem była rodzina Küster. Pomnik bez popiersia przetrwał do dziś. Zamożność mieszkańców znalazła swe odbicie w budownictwie okazałych jak na tamte czasy domów. Zamiast strzech i pruskiego muru powstawały murowane zabudowania. Wieś z dnia na dzień rosła, powstawały: sklepy, piekarnie, rzeźnia, masarnia, dwie poczty, sala taneczna, gabinet lekarski, zakład krawiecki i szewski i duże ogrodnictwo. Mieszkańcy wynajmowali pokoje letnikom, a nawet był tu hotel, sala taneczna i widowiskowa. W 1855 roku nowym właścicielem Cementowni w Lubinie został Johannes Quistorp (1822-1899), który w Kalkofen wybudował swoją letnią rezydencję (przetrwała do dziś w dobrym stanie). W roku 1865 liczba mieszkańców Kalkofen wynosiła 260, natomiast w roku 1932 - 550. Życzeniem Carla Ludwiga Schleicha było: "tu chcę być pochowany - w tym miejscu, gdzie liczne języki brzegów spływają łącząc się w białą lśniącą toń wody i splatają w jedną całość, najpiękniejszą na całym świecie".

Zanim powstała wieś Kalkofen, w lesie na końcu obecnej Wapnicy, istniała do roku 1578 wieś o nazwie Lusta. W jej miejsce pojawiła się nowa wieś Lübzow. W roku 1594 w tej wsi znajdowała się wielka owczarnia licząca 1200 owiec, do której należały łąki koło Wartowa oraz zbiory siana z wysp na Jeziorze Wicko, a także z wielkich końskich pastwisk koło Świętouścia, gdzie książę Bogusław miał swoją hodowlę klaczy, a ród Flemingów posiadał wiele łąk. W pierwszych latach XVII stulecia owczarnie przynosiły znaczny dochód. Pod koniec 1600 roku liczba owiec zaczęła spadać.

W sąsiedztwie Kalkofen na starych mapach widnieje mała osada Kamp (w tłumaczeniu pastwisko), gdzie wypasano owce i bydło.

Kolejna wieś bliżej Wapnicy, to Stengow (Trzciągowo) , która dawniej była pustym polem. Tu w 1562 roku założono obszerny folwark-owczarnię, którą z czasem połączono z folwarkiem Lübzow i przetrwał on do 1847 roku, później folwarczne ziemie wydzierżawiono pracownikom folwarku. Patrząc na stare mapy widzimy, że łąki folwarku Stengow sięgały aż pod Kolonię Neu Kodram. W 1654 roku, gdy Woliński Urząd podlegał pod grafa Clasa Tott, przyporządkowano te owczarnie jako jedną dzierżawę. W 1817 roku duża część pastwisk owczarni Lübzow została zalesiona, a zabudowania zaadaptowane na mieszkanie leśnika podlegającego pod warnowski rewir. Folwark ten przetrwał do 1874 roku, potem jego ziemie wydzierżawiono pomiędzy drobnych zasiedziałych mieszkańców pracujących wcześniej w folwarku. Mieszkańcy tej wsi utrzymywali się z pracy przy wydobywaniu kredy, której bogate pokłady znajdowały się od stuleci w pobliskim lesie. Tu również kopano glinę do wyrobu cegieł. Z Przewodnika po Księstwie Pomorskim i Księstwie Rugijskim autorstwa dr Heinricha Berghausa z 1865 roku dowiadujemy się, że wieś Stengow należała do okręgu Wolin i tworzyła wspólną gminę z podleśnictwem Lübzow i wapiennikami Staffin. Początkowo był tu tylko pojedynczy piec wapienny, a prace równolegle prowadzono w podokręgach: Lubin, Przytor, Wicko. Ten rewir liczył 23 domy mieszkalne, 26 budowli przemysłowych w tym 2 piece do wypalania wapna wraz z magazynami. Zatrudnionych było 25 palaczy wapna. Liczba mieszkańców wynosiła wówczas 187, a w 1932 roku spadła do 140, w tym 11 rodzin zajmowało się poławianiem ryb na Jeziorze Wicko traktując to zajęcie jako dodatkowy dochód. Zyski z kopalni kredy marglowej i wapienników należały do 1769 r do Zarządu Przemysłowego Urzędu Wolin. Następnie zarządzanie w tym wapiennikami przeniesiono z Departamentu Zakładów Górniczych na Generalnego Dzierżawcę Domeny Wolińskiej, która do 1795 r. określała zasady dzierżawy wieczystej.

Dzisiejsza Wapnica jest wsią turystyczną. W miejscu dawnej kopalni kredy powstało Jezioro Turkusowe. _Historia Wapnicy opracowana na podstawie tekstów nadesłanych przez Franza Lischkę. Podziękowania dla Julianny Rogowskiej, Janusza Brzeskiego i Andrzeja Stelmaszyka za propagowanie historii Wapnicy.

 

Przy głównej ulicy w Wapnicy.