Diabelski Głaz w Storkow stoi w cieniu starych drzew przy przebiegającej przez wieś głównej drodze 113, która prowadzi - na południowy wschód do Mescherin, a na północ do wsi Krackow i dalej do granicy (Lubieszyn). Blisko znajduje się węzeł nr 3 (Penkun) autostrady Berlin-Szczecin. Ze Storkow do Zamku w Penkun jest około 4,4 km i około 22 kilometry do ronda Uniwersyteckiego w Szczecinie (Gumieńce). Sporych rozmiarów Diabelski Głaz, razem ze stojącym około 1 km od wsi drewnianym młynem, występuje w miejscowej legendzie.

Diabelski Głaz w Storkow, fot. 14.08.2024, SNW

Diabelski Głaz w Storkow, fot. 14.08.2024, SNW

Diabelski Głaz w Storkow, fot. 14.08.2024, SNW

Diabelski Głaz w Storkow, fot. 14.08.2024, SNW

LOKALIZACJA
Storkow, Meklemburgia-Pomorze Przednie, powiat: Uecker-Randow
Współrzędne:

53°18'30.2"N 14°16'45.9"E
53.308389, 14.279417

Od strony południowo-wschodniej znajduje się niewielka tablica z treścią legendy (tylko w języku niemieckim), fot. 14.08.2024, SNW

Nieopodal stoi obelisk poświęcony żołnierzom, którzy nie powrócili z wojny, a w druga stronę - średniowieczny kościół (XIII wiek), fot. 14.08.2024, SNW

Z drogi bardziej widoczny jest obelisk poświęcony żołnierzom, którzy nie powrócili z wojny, niż Diabelski Głaz (po lewej stronie zdjęcia), mniej więcej w połowie między obeliskiem i głazem stroi zadaszona wiata (dobre miejsce na chwilę odpoczynku), fot. 14.08.2024, SNW

Diabelski Głaz w Storkow, fot. 14.08.2024, SNW

LEGENDA

Cierń w oku diabła

Z ustnych przekazów tutejszych mieszkańców dowiadujemy się, że dawno temu wiatrak (młyn wiatrowy) na wzgórzu Mühlenberg, między Storkow a Damitzow, był obsługiwany przez młynarza, który był znany jako prawy, pracowity i pobożny człowiek. Cały swój majątek zdobył dzięki ciężkiej pracy i solidności, co bardzo drażniło diabła.

Pewnego dnia diabeł chciał narozrabiać na Wzgórzach Randow, ale zobaczył w oddali skrzydła młyna energicznie obracające się na wietrze i stracił chęć do zabawy. Przypomniał sobie, że nie jest wstanie złamać młynarza o czystym sercu i tak bardzo go to rozzłościło, że z impetem podniósł duży głaz i rzucił nim z całej siły w młyn, ale chybił celu i głaz spadł na ziemię około kilometra od młyna, gdzie leży do dziś. Diabeł pozostawił na nim odcisk dłoni i odtąd jest nazywany Diabelskim Głazem.

Diabelski Głaz jest kamieniem miseczkowym (Schalenstein), ma małą miseczkę na szczycie.

.

Diabeł pozostawił na nim odcisk dłoni ... szpony diabła? być może to te na bocznej ścianie głazu (widoczne na zdjęciu), raczej nie jest to 'miseczka', bo w legendzie jest napisane 'ma małą miseczkę na szczycie', fot. 14.08.2024, SNW

'Mała miseczka na szczycie' Diabelskiego Głazu, fot. 14.08.2024, SNW

KAMIEŃ MISECZKOWY

Kamienie miseczkowe są ważnym elementem dziedzictwa archeologicznego i kulturowego. Świadczą o bogatej i złożonej kulturze ludów zamieszkujących tereny Europy w epoce brązu i wczesnej epoce żelaza. Ich tajemnicza funkcja i symbolika wciąż budzą zainteresowanie naukowców i miłośników historii. Są to zazwyczaj duże, płaskie kamienie, często o nieregularnym kształcie (głazy narzutowe lub fragmenty skał), na których powierzchni znajdują się małe, okrągłe wgłębienia, przypominające miseczki. Liczba miseczek na jednym kamieniu może być różna, tak jak średnica miseczek  - od kilku do kilkunastu centymetrów. Kamienie miseczkowe występują w różnych częściach świata, głównie w Europie. W Polsce są spotykane na Pomorzu, Śląsku i w Małopolsce. Ich obecność w różnych regionach Europy świadczy o powszechności pewnych praktyk kulturowych w tamtych czasach. Funkcja kamieni miseczkowych nie jest do końca jasna i wciąż pozostaje w sferze domysłów. Istnieje wiele hipotez czy były to: - Miejsca kultu i rytuałów religijnych., - Miejsca składania ofiar, - Miejsca gromadzenia wody deszczowej lub krwi zwierząt ofiarnych, - Miejsca obróbki i rozdrabniania surowców, - Znaczniki astronomiczne. Miseczek na kamieniach miseczkowych nie należy mylić z nawiertami, zwanymi świdrami ogniowymi. Chociaż obie formy mają postać okrągłych wgłębień, to jednak różnią się kontekstem występowania, pochodzeniem i prawdopodobnym przeznaczeniem. Oto główne różnice:

Kamienie miseczkowe -  to obiekty archeologiczne (prehistoryczne), które występują głównie w epoce brązu i wczesnej epoce żelaza i były związane z praktykami religijnymi.

Świdry ogniowe - to okrągłe dołki, które można znaleźć na głazach narzutowych lub cegłach średniowiecznych świątyń, głównie z okresu XIII–XV wieku. Powstały w wyniku rozpalania ognia za pomocą świdra, co było częścią pewnych obrzędów. Mogły mieć również związek z przypisywaniem leczniczych właściwości pyłowi z wykruszonych skał / cegieł. Tradycja rozpalania ognia za pomocą świdra sięga czasów przedchrześcijańskich i była obecna w wielu kulturach, w tym słowiańskich. Po wprowadzeniu chrześcijaństwa, zwyczaj ten mógł być adaptowany i kontynuowany w kontekście obrzędów chrześcijańskich, np. rozpalania „świętego ognia” w Wielką Sobotę. W związku z tym, nawierty mogły powstawać zarówno na elementach budowli sakralnych (cegłach), jak i na naturalnych formacjach skalnych (głazach), które miały znaczenie kultowe.

Zobacz: GŁAZ - Schalenstein w Löcknitz,

DIABELSKI GŁAZ w Lasach Miejskich Szczecina