Kościół farny w Poznaniu ma wiele nazw: Fara Poznańska, Bazylika kolegiacka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny i Kolegiata Poznańska (Fara) pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika. Wyraz farny oznacza, że jest to kościół parafialny zbudowany w bezpośrednim sąsiedztwie rynku, najstarszy kościół w mieście lub główny kościół dekanatu. W miastach biskupich określa drugi kościoł po katedrze. Natomiast wyraz kolegiata oznacza kościół, który nie jest katedrą, a posiada kapitułę kanoników. Tytył bazyliki mniejszej „Poznańska Fara” otrzymała w 2010 roku.

Historia fary sięga XVI wieku, czasów gdy do Poznania sprowadzono zakon Jezuitów. Jezuitom odstąpiono dawny kościół św. Stanisława wraz ze szpitalem z 1570 roku. Kamień węgielny pod  obecny kościół Farny zbudowany przez jezuitów zaczęto budować 11 maja1651 roku.Elewacja frontowa usytuowana jest na przedłużeniu ulicy Świętosławskiej, nieopodal  Starego Rynku . Idąc do kościoła można mieć wrażenie, że to tylko bardziej ozdobna kamienica, dopiero za zakrętem widać jak rozległy jest to budynek, dalej okazuje się, że od drugiej strony (od ulicy Podgórnej) kościół zamyka typowa dla architektury jezuickiej pięcioosiowa fasada poprzedzona okazałym dziedzińcem (niedostępnym dla zwiedzających). Zgodnie z duchem baroku, wnętrze kościóła jest pełne przepychu. Nawa główna ma 27-metrów wysokości, a masywne kolumny lśnią wypolerowane mieszanką gipsu, wapna, kleju i sproszkowanego marmuru. Wokół znajduje się jedenaście bogato zdobionych kaplic oraz ciekawe organy, ołtarze i malowidła. Aby dowiedzieć się czegoś więcej warto posłuchać przewodnika.